XXI
EDYCJA - 1,8.07.2017
Rysunek
architektoniczny w kontekście środków wyrazu plastycznego.
Podstawy perspektywy zbieżnej, równoległej z jednym punktem
zbiegu.
Rysunek
ołówkiem grafitowym oraz malarstwo w technice akwareli na białym papierze.
Perspektywa
z jednym punktem zbiegu
- jest to najprostsza perspektywa linearna.
Wszystkie linie
równoległe do siebie, prostopadłe do płaszczyzny obrazu, wydają się zbiegać w
jednym punkcie na horyzoncie.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Perspektywa_z_jednym_punktem_zbiegu
Perspektywa linearna, perspektywa zbieżna – technika umożliwiająca przedstawianie rzeczywistości na płaskiej powierzchni tak, aby sprawiała wrażenie głębi. Zasady perspektywy linearnej jako pierwszy opracował w XV wieku architekt florencki Leon Battista Alberti.
Perspektywa linearna, perspektywa zbieżna – technika umożliwiająca przedstawianie rzeczywistości na płaskiej powierzchni tak, aby sprawiała wrażenie głębi. Zasady perspektywy linearnej jako pierwszy opracował w XV wieku architekt florencki Leon Battista Alberti.
Podstawową
jej zasadą jest pozorne zmniejszanie się wielkości przedmiotu w miarę oddalania
od widza oraz pozorna zbieżność ku horyzontowi wszystkich linii biegnących od
oka widza
do
przedmiotu. Rozróżnia się także perspektywy linearne: czołową, boczną, ukośną, żabią (punkt widzenia położony nisko) i ptasią (punkt widzenia położony wysoko).
Perspektywa
linearna była znana już w starożytności. W średniowieczu obrazy traktowano
przeważnie dwuwymiarowo. Ponowienie prób przedstawiania przedmiotów w trzech
wymiarach datuje się od XIV w. (freski Giotta
di Bondone, prace niektórych współczesnych mu malarzy)
Przyjmuje
się, że w pełni poprawną perspektywę linearną opracował jako pierwszy F. Brunelleschi. W okresie baroku powszechnie
stosowano perspektywę złożoną, ze znacznymi skrótami (malowidła iluzjonistyczne). W XVIII w.
zaczęto stosować przyrządy optyczne w celu osiągnięcia idealnej perspektywy
