III EDYCJA 23.03.2013
Rysunek architektoniczny w kontekście środków wyrazu plastycznego.
Podstawy perspektywy zbieżnej, równoległej z jednym punktem zbiegu.
Inspiracją rysunku były obrazy w galerii MNP pt. ,,Refektarz w klasztorze cysterskim", 1840 r. Marcina Zaleskiego, ,,Fragment miasta", 1889 r. Aleksandra Gierymskiego oraz ,,Spacer na Bielany” z 1956 r. Kajetana Sosnowskiego.
Rysunek ołówkiem grafitowym na białym papierze.
Kierunek w sztuce realizm, neoklasycyzm, sztuka współczesna.
Perspektywa z jednym punktem zbiegu - jest to najprostsza perspektywa linearna.
Wszystkie linie równoległe do siebie, prostopadłe do płaszczyzny obrazu, wydają się zbiegać w jednym punkcie na horyzoncie.
Perspektywa z jednym punktem zbiegu - jest to najprostsza perspektywa linearna.
Wszystkie linie równoległe do siebie, prostopadłe do płaszczyzny obrazu, wydają się zbiegać w jednym punkcie na horyzoncie.
Neoklasycyzm (neo- + klasycyzm – łac. classicus pierwszorzędny) – zespół różnorodnych tendencji w sztuce, literaturze, muzyce i architekturze nawiązujących do nurtu klasycystycznego, renesansu lub baroku, pojawiających się na przestrzeni wieków XIX i XX
....Neoklasycyzm w architekturze, rzeźbie i malarstwie jest synonimem klasycyzmu. Kontynuował on w drugiej połowie XVIII i pierwszej połowie XIX wieku konserwatywne tendencje stanowiąc opozycję do romantyzmu. Nawiązywał do sztuki antyku greckiego i rzymskiego oraz sztuki włoskiego renesansu...
Krytycy sztuki i artyści widzieli w tym nurcie nową postawę wobec sztuki dawnych mistrzów. Pragnęli jej realizacji nie w powrocie do tematyki antycznej, kopiowania dawnych motywów, ale w poszukiwaniu porządku i równowagi w kompozycjach plastycznych. Takiej harmonii brakowało, zdaniem zwolenników nowego prądu, dziełom fowistów czy impresjonistów.
Marcin Zaleski, ,,Refektarz w klasztorze cysterskim", 1840 r. NEOKLASYCYZM
Realizm – styl w malarstwie europejskim drugiej połowy XIX wieku; zapoczątkowany we Francji, szybko został podchwycony na całym kontynencie. Obrazy realistyczne to głównie sceny rodzajowe z życia prostych ludzi, namalowane przy pomocy uproszczonych środków wyrazu, o spokojnej palecie i kompozycji.
Najważniejszą postacią realizmu był Francuz Gustave Courbet. Po francuskiej rewolucji lutowej w 1848 roku, gdy coraz więcej malarzy odwróciło się od romantyzmu i akademizmu, objął nieformalne przywództwo nad grupą tych artystów... najważniejsze postulaty kierunku:
- odejście od romantycznej inspiracji wyobraźnią,
- rezygnacja z akademickiego idealizowania tematu malarskiego.
Zamiast tego proponowali:
- przedstawianie niezakłamanej rzeczywistości dostępnej przeciętnemu człowiekowi (żadnych boginek i aniołów!),
- zaakcentowanie życia zwykłych ludzi, ich problemów, pracy i trosk (niektórzy malarze byli bliscy programowi socjalistów),
- uproszczenie kompozycji płótna, rezygnację z ozdobników, przesadnie żywych kolorów i promiennego oświetlenia.
Nurt realizmu reprezentują najlepiej Józef Chełmoński i Aleksander Gierymski. Chełmoński jest dużo "łagodniejszym" realistą, i porzuca często ciemną stronę życia na rzecz bardziej beztroskich obrazów o jasnej kolorystyce. Gierymski natomiast jest przedstawicielem tzw. "realizmu krytycznego". Z dużo większym oddaniem ideologicznym portretuje robotników i chłopów polskich oraz miejską biedotę.
Realizm nigdy nie uzyskał wielkiej popularności, ponieważ przez środowiska opiniotwórcze Paryża zostały szybko obwołane prowokacjami (głównie za sprawą bezkompromisowego i nieco egocentrycznego Gustawa Courbeta). Poza Francją natomiast realizm nie rozwinął się w jakiś szczególnie interesujący i charakterystyczny sposób. Dobre technicznie malarstwo realistyczne zostało szybko skrytykowane za nijakość i powtarzalność, a świat malarski szybko został pochłonięty przez wielkie rewolucje artystyczne, z których pierwszą było pojawienie się impresjonizmu.
Aleksander Gierymski, ,,Fragment miasta", 1889 r. REALIZM
Sztuka współczesna - aktualny okres w dziejach sztuki, którego początek umownie wyznaczono na połowę XX wieku (po II wojnie światowej). Nie podlega on jeszcze ustalonym, czasowym podziałom. Na skomplikowany obraz tej sztuki składają się: ruchy artystyczne, tendencje i manifesty.
Zaczynu współczesności w sztukach wizualnych upatruje się w działalności dadaistów, czyli w początkach XX wieku.
Od czasu, gdy artysta przestał być rzemieślnikiem w dziedzinie dekoracji i architektury, a stał się interpretatorem świata, twórcą szukającym odpowiedzi na istotne pytania epistemologiczne rozwiązującym własne problemy wewnętrzne - rola sztuki uległa zmianie. Estetyczne satysfakcje odbiorcy coraz rzadziej motywują twórców. Hasło "sztuka dla sztuki" - chociaż nie było pierwszym przykładem odchodzenia od służebnej roli sztuki - było pierwszym sztandarowym wezwaniem do wyzwolenia sztuki od uzależnień rynkowych.
W obecnej dobie rozwoju cywilizacji nie można zamknąć sztuki współczesnej w jednolitych formułach. Sztuka poprzez dzieła artystów reaguje na ogromny potencjał, możliwości i zagrożenia otaczającego świata. Artyści dla swoich poszukiwań znajdują różne środki wyrazu. Do najwcześniej wprowadzonych nowatorskich rozwiązań - przez pierwszą awangardę - należą abstrakcje, collage, fotomontaż, manifest, obiekt, w czasach drugiej awangardy (neoawangardy) pojawia się także instalacje, happening, fluxus,videoinstalacje, performance. Nie istnieją żadne zauważalne dla współczesnego odbiorcy ograniczenia estetyczne czy techniczne w wypowiedzi artystycznej.
Kajetan Sosnowski, z cyklu ,,Pamiętnik liryczny ", (Spacer na Bielany) 1956 r.
Młodzież w wieku gimnazjalnym i licealnym ucząca się zasad oraz prawideł
perspektywy równoległej z jednym punktem zbiegu.
Joanna
Interpretacja obrazu ,,Spacer na Bielany" (Z cyklu ,,Pamiętnik liryczny")
z 1956 R.Kajetana Sosnowskiego
Rysunek architektoniczny w plenerze miejskim
Fragment ul. Al. Marcinkowskiego w Poznaniu
Ewa
Fragment ulicy Al.Marcinkowskiego w Poznaniu
Fragment ulicy Al.Marcinkowskiego w Poznaniu
Inspiracja obrazem ,,Krakowskie Przedmieście w Warszawie" z 1860 r.Jana Sejdlitza
Piotr
