XVII
EDYCJA - 15.10.2016
,,Pejzaż
miejski w plenerze"
Rysunek
architektoniczny w kontekście środków wyrazu plastycznego.
Podstawy perspektywy zbieżnej, równoległej z jednym punktem
zbiegu.
Rysunek
ołówkiem grafitowym na białym papierze.
Perspektywa
z jednym punktem zbiegu
- jest to najprostsza perspektywa linearna. Wszystkie linie
równoległe do siebie, prostopadłe do płaszczyzny obrazu, wydają się zbiegać w
jednym punkcie na horyzoncie.
Perspektywa
linearna, perspektywa
zbieżna – technika umożliwiająca przedstawianie rzeczywistości na płaskiej
powierzchni tak, aby sprawiała wrażenie głębi. Zasady perspektywy linearnej
jako pierwszy opracował w XV wieku architekt florencki Leon Battista Alberti.
Podstawową
jej zasadą jest pozorne zmniejszanie się wielkości przedmiotu w miarę oddalania
od widza oraz pozorna zbieżność ku horyzontowi wszystkich linii biegnących od
oka widza do przedmiotu. Rozróżnia się także perspektywy linearne: czołową,
boczną, ukośną, żabią (punkt widzenia położony nisko) i ptasią (punkt widzenia położony wysoko).
Perspektywa
linearna była znana już w starożytności. W średniowieczu obrazy traktowano
przeważnie dwuwymiarowo. Ponowienie prób przedstawiania przedmiotów w trzech
wymiarach datuje się od XIV w. (freski Giotta
di Bondone, prace niektórych współczesnych mu malarzy)
Przyjmuje
się, że w pełni poprawną perspektywę linearną opracował jako pierwszy F. Brunelleschi. W okresie baroku powszechnie
stosowano perspektywę złożoną, ze znacznymi skrótami (malowidła iluzjonistyczne). W XVIII w.
zaczęto stosować przyrządy optyczne w celu osiągnięcia idealnej perspektywy
MŁODZIEŻ JAKO MODEL DO ĆWICZEŃ RYSUNKOWYCH WYBRAŁA
NOWE SKRZYDŁO BUDYNKU BIBLIOTEKI RACZYŃSKICH
PRACE GIMNAZJALISTÓW I LICEALISTÓW
RYSUNEK ARCHITEKTONICZNY Z INTERPRETACJĄ WŁASNĄ.
Marysia F.-15 lat, Kornelia W.-16 lat,
Ania R. -14 lat, Julia S.-14 lat
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz